POCZEKALNIA

beata

O nas

Alchemia życia
godzenie żywiołów
w mozolnym trudzie
szukanie tropów
ulotnego szczęścia
rozedrgani pośpiechem
codzienną walką
z sobą i o siebie
bliscy obłędu
bombastycznie nadęci
wiarą w absolut
zdruzgotani rozpaczą
próbujemy się pozbierać
pogubieni w dialogu
dobra ze złem
zażywamy cykuty
rarytasem zwanej
w tańcu śmierci
desperaci życia.

Wanda Szczypiorska

To wiersz bliski traktatowi filozoficznemu. Trzeba go przeczytać wielokrotnie. I to się opłaci.

Małgorzata K-N

Coraz częściej jesteśmy takimi desperatami życia, którzy próbują "godzić żywioły w mozolnym trudzie".
Trafna obserwacja!

Kasia Nowak

Fantastycznie uniwersalny wiersz. Bardzo bliski także mojej optyce. Bo "My z drugiej połowy XX wieku" - że zacytuję poetkę - już tak mamy - żyjemy w desperacji i tylko refleksja jest naszym ocaleniem.

Maria

Beata na pewno się ucieszy z Twojej oceny, Kasiu. Wyjechała na kilka dni, po powrocie na pewno się odezwie.

Małgorzata K-N

Bardzo mądry wiersz, Beatko. Podsumowanie naszego codziennego życia, naszych starań, codziennej walki z przeciwnościami życia, trafnością decyzji i ich skutków.

Henryk Musa

Godzenie żywiołów w mozolnym trudzie - to zadanie poetów. Nie zawsze doceniani, nie zawsze oceniani - ale robimy swoje. Henryk