POCZEKALNIA

Maria

Niedługo się pojawią i znów będzie tak... (wiersz napisany 23 grudnia 2009)

w mieście co krok na rogach ulicy
zbite w gromadkę zielone pióropusze
święta tuż tuż

ostatnie choinki
ostatni sprzedawcy
drepczą w miejscu
przestawiają ustawiają drzewka
przesuwają bliżej chodnika
może ktoś się zatrzyma

robi się późno
mróz szczypie
przestępują z nogi na nogę
strzepują śnieg z igliwia
patrzy pani ta jaka ładna
gałęzie się wyprostują
postoi do gromnicznej

sukces lub klęskę mają wkalkulowane
dziś choinki jutro coś innego się sprzeda
złapie jakiś grosz
spełnionych marzeń nie mają
na zbyciu

drzewka nie mają wyboru
sprzedane czy nie czekają tylko
na swój kres

Małgorzata K-N

Każdy wiersz to jakaś opowieść z zadumaniem w tle. Utwór jak najbardziej na czasie, wymuszający odrobinę refleksji, zatrzymania się nad rzeczywistością...

Kasia Nowak

Mario, Twój wiersz uzmysławia nam, że zima - nie tylko czas świąt - to bardzo trudny czas dla wszelkiego stworzenia... Nie potrafiąc zbawić świata przechodzimy często obojętnie, uciekamy, bronimy się przed refleksjami, które gryzą duszę, że ciągle tyle biedy dokoła, że środowisko zatrute, że często biegniemy donikąd w pogoni za dobrami doczesnymi...

Henryk Musa

Mnie kojarzy się ten wiersz ze sprzedawcą baloników. W zimę stulecia byłem w pociągu do Gdańska. pociąg stanął w Bydgoszczy Leśnej. Gdy przechodziłem przez miasto, żywego ducha, tylko śnieg hulał po ulicach. W pewnym miejscu stał optymista. Miał baloniki Sylwestrowe, których nikt nie kupował, bo wszycy schronili się do domów. Ale miał nadzieję, iż może ktoś.............. Henryk