POCZEKALNIA

Maria

w piekle poetów jest inaczej
niż w raju
piszą wszyscy

tu nic nie jest wyłącznie niebieskie
ani białe ni zupełnie czarne
pełna gama kolorów z przewagą czerwieni

bo zazdrość i gniew
nie są poetom obce

w piekle nie ma aniołów
nikt tutaj nie śpiewa
słychać tylko skrzypienie piór
lub klikot klawiatury

tematów niby w bród
więc każdy ma wybór
czasem jednak zdarzają się kolizje

muzy w piekle cierpią straszliwie
na przepracowanie
nie jest łatwo sprostać oczekiwaniom
poetów

poetki wciąż chcą pisać
o miłości
ale w końcu ile można poeci tego nie trawią
długo potem odbija im się czkawką

niekiedy
poeci i poetki stają w szranki

długo zawczasu ostrzą słowa
nim spotkają się w tajemnym miejscu

dla zmylenia przeciwnika
uśmiechają się jak nie-poeci
a za chwilę już startują z dołków
w biegu o puchar

ten kto w końcu dotknie go swą dłonią
myśli że jest

w niebie

Maria

Ten wiersz jest w istocie pastiszem, nawiązuje do tekstu Miłosza Kamila Manasterskiego "Niebo poetów". Ale sam w sobie ma też jakąś wartość, mam taką nadzieję. Czytywałam go podczas Turniejów Jednego Wiersza.

Wanda Szczypiorska

Niektórym nieobca jest złośliwość, do czego przyznaję się ze skruchą.

Maria

Poza złośliwością na "z" są jeszcze zazdrość i zawiść, które niby nic, a czasem zżerają nas w środku. Stąd ta czerwień Smile