POCZEKALNIA

Maria

Znowu wierszyk sprzed lat, ale podobna jak dzisiaj zima.

W srebrze wykute drzewa
stoją w cichej zadumie,
wsłuchane w swoją ciszę
snują tajemne marzenia.
Nagie konary drzew
uśpione oddechem mrozu
milczeniem dają znak życia,
samotne w leśnym pejzażu.
Zima zmieniła świat
w baśń o Królowej Śniegu…
Czy Gerda szuka wciąż Kaja?
Spokój przenika przestwór.
Snuję swoją opowieść
o świecie, który przeminął.
Skrzyp mych nieśpiesznych kroków
nikogo ze snu nie budzi.

Jestem ja, śnieg i zima...
I tak daleko do…

Małgorzata K-N

Zimowa opowieść, filozoficzne zadumanie, czas teraźniejszy, cisza...

Henryk Musa

Każdy początek zimy nastraja optymistycznie. Bowiem ponowa zakrywa wszystko..... i jest pięknie. Nagie drzewa stoją w zadumie nad wszystkim. Bowiem nie było nas, był las, nie będzie nas, będzie las. Ta zielen, czerwień pni sosen, biel brzóz, śpiew leśnych ptaków - zawsze nas studzi, do zatrzymania się w biegu. Henryk