POCZEKALNIA

Maria · Wysłany: Śro 13:58, 24 Mar 2010 Temat postu: Jej dłonie

Wandzie

kiedyś
smukłe i wiotkie
trzymały paletę i pędzel
zrywały jabłka
gładziły czyjąś twarz
sierść psa
dziś zniekształcone ale wciąż te same
trzymają w sobie pamięć

ona uśmiecha się
wciąż jak kiedyś
nie widzi sieci zmarszczek
nie patrzy w lustro
znosi niedogodności życia
i myśli o przyszłości

ciągle ma nadzieję
że coś się wydarzy
choć nie wie jeszcze co

może dłonie znowu ujmą pędzel
namalują i dziecko i psa

i miłość

Maria · Wysłany: Śro 14:01, 24 Mar 2010 Temat postu:

Tekst dedykowany Wandzie, przez nią zainspirowany, ale myślę, że ma też wartość uniwersalną (nie tylko jednostkową).

Małgorzata K-N

Czytałaś ten utwór na naszym lutowym SAiPKOwym spotkaniu, pamiętam... Smile

. Ja też napisałam coś o dłoniach jakiś rok, czy dwa temu. Mój tekst jest jednak dwa razy krótszy co najmniej, czekał na dopisanie dalszego ciągu, ale nie doczekał się, jak do tej pory.

Twój wiersz jednak przedstawia inną Wandę, niż jest nią bohaterka ukazująca się nam z lektury miniatury "Rozpadu".

Ta Wanda jest chyba prawdziwsza, bo ma w sobie zapał i ciekawość młodości, pomimo tych zmarszczek i upływających lat... Osobowość Pani Wandy jest niezwykle interesująca. Cieszę się, że uwieczniłaś swoją koleżankę? przyjaciółkę? w wierszu. Nie każdy może się tym pochwalić, że o nim wiersze piszą... Smile