POCZEKALNIA

Maria

W V OTWOCKIM TURNIEJU JEDNEGO WIERSZA – 24 października 2009 - nagrodzono wiersze:

I NAGRODA

Angelika Kordowska

Pandemia

Przestrzeń oddycha swobodnie
ręce wiatru muskają przestworza
i palcami tkanymi powietrzem
znoszą ptaki na czarny parapet
nie ma miejsca na błękit zbyt wczesny
o szkło w oknach potłukło się niebo
łopot skrzydeł wśród pustych okiennic
zatrzymany świat pod powieką

II NAGRODA

Daria Witkowska

Do Marilyn

Widziałam wczoraj jak płakałaś
piękna kobieto w modernowym makijażu
z czarnym pieprzykiem
Marilyn Monroe.
Trudną masz rolę do odegrania
wiem
widzę.
Podziwiam trud wkładany co rano
co powrót do domu
co nieprzespaną noc
Podziwiam zmęczenie
tak dobrze ukryte
pod idealnie błękitnymi powiekami
krwiście czerwoną szminką
różem na policzkach.

Piękna kobieto
zejdź ze sceny
zburz tę całą scenografię
nie przejmuj się
wykupionymi biletami
pieniędzmi
publicznością
Nic nie stracisz
prócz kolejnego przedstawienia
z tym samym scenariuszem
co dziś
co wczoraj
co dziesięć lat temu.
Wiem
widziałam.

Podejdź piękna kobieto
zmyj róż
czerwień
błękit
nie do twarzy ci w tym makijażu
a potem uciekaj.
Jest tak wiele innych teatrów...

III NAGRODA

Andrzej Wiśniewski

Otwoccy Żydzi

Otwoccy Żydzi, rampa, koniec.
Stoimy w deszczu
sześćdziesiąt jeden lat po.
Oni – w palącym słońcu, stłoczeni,
z biletami, bo przecież dworzec
czekali na…
My rozpostarłszy parasole
chronimy się przed...
Oni wtedy czekali deszcz.
Deszcz, który zmoczył nas
sześćdziesiąt jeden lat po.

NAGRODA SPECJALNA

Paweł Garnecki

Niebieski bilet

W dworcowej kasie
nie kupisz takiego biletu.
Jest gratisowy i bez pokrycia.
Na stacji życia
los wyznacza rozkład jazdy zdarzeń.
Kilometry rozterek
przeciągają się w podróże pragnień.
Ciekawe ile jeszcze przesiadek przed nami?
Pociąg dni przecina zwrotnice spotkań.
Śmierć w przebraniu konduktora
Sprawdza ostatni wagon.
Czy zdążę dojechać?
Niebieski papier przebarwił
zielenią czas.
Wyblakły napis
ledwie czytelny – Stacja docelowa: Szczęście.

NAGRODA PUBLICZNOŚCI

Halina Zaremba

Kiedy odejdę…

Kiedy odejdę, stanę się duchem.
A może mlecznym białym puchem.
Niesiona wiatru podmuchem
Kiedy odejdę.

Może srebrną nitką pajęczą
Rozsnutą na jesiennym polu,
A może na niebie kolorową tęczą,
Może złotym kłosem, kwiatem kąkolu
Kiedy odejdę.

Może na płynącej wodzie promieniem,
Może cichym serdecznym wspomnieniem
Dla pochylonych nad świec płomieniem
Kiedy odejdę.

Małgorzata K-N

Widać, że otwocki Turniej Jednego Wiersza stoi na wysokim poziomie. Gratuluję autorom wyróżnionych utworów!

Henryk Musa

Dla pochylonych nad swiec płomieniem - duzo nowej inwencji twórczej. Henryk