POCZEKALNIA

Maria

Minęło upalne lato i w Stowarzyszeniu Artystów i Przyjaciół Kultury Otwockiej przyszedł czas na rozpoczęcie przygotowań do Jesiennego Święta Poezji. Wydawało się, że wszystko idzie zgodnie z planem. Do Otwockiego Informatora Kulturalnego podaliśmy termin naszej imprezy – 24 października 2010. Przeliczyliśmy kwotę pieniędzy, która pozostała (po Wiosennym Święcie Poezji) na realizację projektu. Współpracująca z nami poetka i malarka, Wanda Murat, zapewniła, że już pracuje nad obrazem, który zamierza przekazać stowarzyszeniu na nagrodę specjalną. Uruchomiliśmy własne szare komórki, by jeszcze raz przemyśleć scenariusz. Wiadomo – przede wszystkim będzie to VII Otwocki Turniej Jednego Wiersza, ale czym jeszcze go obudować? Jedno wydawało się pewne i niezmienne – miejsce spotkania, dworzec PKP w Otwocku. Miejsce znane już wśród „wędrownych poetów”, podziwiane i lubiane.
Tymczasem w dniu, kiedy zamierzałam zamieścić w necie informację i zaproszenie do udziału w poetyckich zmaganiach, do Stowarzyszenia Artystów i Przyjaciół Kultury Otwockiej przyszło pismo, że w trybie natychmiastowym musimy opuścić zajmowany w budynku dworca lokal. To był cios. Wcześniej wielokrotnie wysyłaliśmy pisma do urzędników PKP, Grażyna Zielińska-Zenkner, prezes SAiPKO, negocjowała też osobiście możliwość nieodpłatnego korzystania z pomieszczenia przez kolej dotąd niewykorzystywanego. Tu organizowaliśmy nasze spotkania organizacyjne, a także kameralne wieczorki poetyckie Klubu Literackiego „Poczekalnia”, ale przede wszystkim przechowywaliśmy posiadany sprzęt - stoliki, krzesła, stelaże niezbędne do zagospodarowania hali dworca na imprezy masowe, jakimi były między innymi turnieje jednego wiersza. Zażądano oddania kluczy. Powstał problem.
Turniej jednak odbyć się musi. To już tradycja. Mamy wielu stałych uczestników, a pojawiają się też ciągle nowi. Przyjeżdżają z bliska i z daleka. Coraz więcej uczestniczy w turnieju ludzi młodych, z Otwocka i najbliższych okolic. Bez dotychczasowego zaplecza na dworcu się to teraz nie uda. Zatem gdzie?
Gorączkowo szukaliśmy rozwiązania. Przez chwilę rozpatrywaliśmy kandydaturę restauracji „Stylowej”, jest bowiem blisko dworca. Ale na razie z niej zrezygnowaliśmy. Dzięki uprzejmości pana Jacka Grymuzy nasze Jesienne Święto Poezji i VII Turniej Jednego Wiersza zorganizujemy w Klubie „Smok”. Z uczestnikami turnieju spotkamy się najpierw na dworcu, przejdziemy peronem i wspólnie dotrzemy do „Smoka”. Będzie to impreza pod hasłem „Pożegnanie Dworca PKP i Wejście do Smoka”.
Jesteśmy wdzięczni panu Jackowi Grymuzie za bezinteresowną pomoc. Ale mimo wszystko nie tracimy nadziei na powrót poezji i poetów do hali dworca. Może inne władze PKP (urzędnicy się zmieniają) docenią fakt poetyckiej promocji otwockiego dworca. Znany jest przecież już niemal w całej Polsce jako oryginalne miejsce prezentacji wysokiej kultury. Inne niż gdzie indziej.
Dokładniejsze informacje o organizacji naszej imprezy podam już wkrótce, w następnym wpisie.

Maria

Tekst "Plany i zaskoczenia" zamieściłam na blogu Przemka Bogusza [link widoczny dla zalogowanych] tam przeczyta go szersze grono czytelników. Będziemy poszukiwać sposobu na powrót na nasze miejsce na dworcu PKP.

Małgorzata K-N

Pisałam na ten temat już jakiś tydzień temu. Niestety, traf chciał, że nim wysłałam tekst, to zacięła się myszka. Niby głupstwo, ale jak widać przez ten czas nie miałam okazji, by zajrzeć i napisać. Nigdy nie piszę po raz drugi tak samo, nawet podobnie, nie lubię takich sytuacji. Ale bywa i tak, zwykła proza życia... Smile

))

Wielka szkoda, że otwocki dworzec, jedyny w swoim rodzaju, rozsławiony przez odbywające się tu spotkania SAiPKO oraz coraz liczniejsze grono uczestników i fanów odbywających się tu Turniejów Jednego Wiersza ma być zamknięty na te działania. Tak trudno pogodzić się z faktem bezduszności urzędniczej.

Wiadomo, chodzi o pieniądze. Jak są, to zawsze przed takimi podwoje się otwierają, jak nie ma... A tego typu działalność dochodowa nie jest i pewnie nie będzie. Władzom PKP nie zależy widocznie na tym, by zostać utrwalonym w świadomości innych jako mecenas kultury.

A może, gdy Klub Literacki Poczekalnia i SAiPKO, gdy rozsławiły dworzec, to ktoś wpadł na pomysł, by to wykorzystać i wynająć salę i halę na bardziej dochodowy interes?

Miejmy nadzieję, że jednak ta niekorzystna decyzja zostanie cofnięta. Wszak to chluba dla dworca, że stał się nie zwyczajnym miejscem na kupno biletu i przeczekanie do przyjazdu odpowiedniego pociągu, ale magicznym, przyciągającym tłumy i wielokrotnie już opisanym przez literatów i dziennikarzy.

Henryk Musa

Byłem i wystąpiłem na Dworcu, gdy odbywał się tam Festiwal Kultury Mazowsza. Byłem na spotkaniach SAIPKO. I to już ma przeminąć? KLUB POCZEKALNIA - jakże piękna nazwa- wrósł juz w pejżaż dworca. Po przyjeżdzie do Otwocka pierwsze kroki kierowalem wlaśnie tam, do " kużni" poezji, kultury.Mam nadzieję, że polskie krasnoludki, a kaszubskie Stolemy - zgodnie zadziałaja i KLUB powróci na swe miejsce. Kłąniam się. H. Musa z Gdanska

Małgorzata K-N

Chcielibyśmy. Klub Literacki wrósł już w świadomość mieszkańców, a także poetów. Szkoda poświęcić coś tak cennego dla jakiegoś widzimisię bezdusznego urzędnika, który nie widzi niczego zza swojego biurka.

Maria

Małgosiu, ciepło robi mi się koło serca, gdy czytam, że Ci zależy na naszym Klubie Literackim. Myślę, że gdziekolwiek będziemy się spotykać, pozostaniemy sobą i Klubem Literackim "Poczekalnia". Tegoroczna jesienno-zimowa pora może nie sprzyja większej aktywności, ale miejmy nadzieję, że to się zmieni. Ranek jest mądrzejszy od wieczora, mówi ludowa mądrość, może przyszły rok 2011 będzie lepszy od tego, co mija. Tego sobie i wszystkim życzę.

Maria

A jak będzie działało SAiPKO, to już nie tylko ode mnie zależy. Też bym chciała, żeby na tym forum uaktywniły się także inne, nie tylko ściśle literackie, wątki. I aby moje koleżanki częściej się tu wypowiadały. Wdzięczna jestem Ani Kulesz, że tak mnie (gdy upadam na duchu) podtrzymuje. Ale to moja... bliźniaczka Smile

Henryk Musa

W Sioemiatyczach działał Klub Literacki w socrealnym Domu Kultury. Po remoncie Domu - zabrakło miejsca na Klub. lecz kultura nie dała się zepchnąć do " podziemia". Klub działa w innym miejscu. Wydaje nawet własna gazetka, ktorą i ja co kwartał otrzymuje. Wierzę, iż zle czasy dla POCZEKALNI przeminą i nadal będziemy się spotykać " przy ochrypłym dżwięku megafonów i odjeżdżających i przyjeżdżających pociągów" w tak historycznym miejscu jak Dworzec Otwocki. Mamy w swoim życiu różne preony zycia, z których odjażdżamy w świat i tam powracamy. A perony Otwockie - to szczegolne - bo tętniące zyciem codziennym i poezją. Życzę z całego serca, by nastąpił triumfalny powrot na Dworzec Otwocki. Kot

Maria

Panie Henryku, Pan ma ciągle nadzieję, my już nie. Z powodu różnych zaszłości SAiPKO uległo likwidacji. Klub "Poczekalnia" już się nie odrestauruje. Być może gdzie indziej i pod inną nazwą? Nie wiem. Wiem tyle, że udało nam się - dzięki Towarzystwu Przyjaciół Otwocka - doprowadzić do realizacji projekt "Jesienne Święto Poezji - Otwocki Turniej Jednego Wiersza. To było 26 listopada ubiegłego roku.

Henryk Musa

A przecież nadzieja, jak pociąg: odjeżdża i przyjeżdza.Ciągle zmieniaja się rozkłady jazdy, dyżurni ruchu. Tak i na otwocki peron przyjedzie pociąg z napisem KLUB POCZEKALNIA. Czekam również z utęsknieniem na ten wjazd. Henryk

Maria

Panie Henryku, przede wszystkim dziękujemy Panu za życzliwą pamięć i egzemplarze Pańskiej książki, które Pan nam przekazał.

Henryk Musa

Czyli ksiązka i Poczekalnia.W czasie oczekiwania na pociąg do nowej POCZEKALNI czytasmy dalej. Podobnie jakw ostatnim ZNAJU wiersz P. Marii o starym człowieku. A jednak on też wierzył..... KOT

Henryk Musa

Mówicie, że książka ma powaznego konkurenta - internet. Ale ksiązka zyje i ma się różnie. Już napisałem nastepną / zobligowany życzeniem Burmistrza Miasta Pucka/ i wysłałem do Kielc, by Edytka dokonała grafiki w niej. Do nastepnej ksiązki po ilustracje zgłoszę się i poprosze Anię, by też na Kaszubach zaistniała. Henryk

Maria

Bardzo dobrze. To znaczy, cieszę się ze względu na Anię.

Anna Kulesz

Bardzo Wam Kochani dziękuję za wiarę, że sprostam zadaniu.
Henryk, już wielki honor mi uczynił ,zapraszając do współpracy przy ostatnim wydaniu swoich MUSZELEK. Umieścił tam kilka moich obrazków, zdjęć z domowego archiwum i całkiem sporo wspomnień z pobytu na Kaszubach. Jest mi naprawdę ogromnie miło i serdecznie Ci Henryku dziękuję, że zaistniałam w Twojej bogatej , niezmiernie ciekawej i znaczącej twórczości.